සතියක් විතර මහ ගෙදරට වෙලා ඉදලා ආපහු කොළඹ එන්ඩ බඩු මල්ල සකස් කරද්දි හිතට හීනියට දුකක් දැනෙන්ඩ අරගෙන. පහු ගිය දවස් කීපයේම ගමේ වෙල්දෙනි වල, නෑයොන්ගේ ගෙවල් වල කරක් ගහලා සනීපෙට හැදිච්ච හිත ආපහු කොළඹ කාෂ්ඨකේට යනවට නෝක්කාඩු කියනවා. හිච්චි කාලේ ඉදලා ගමේ ඌරුවට හැදිච්ච මගේ හිත, කොළොඹ කොන්කිරීට් සෑයවල් වලට වල්මත් වෙලා. දුවන්නං වාලේ දුවන සමාජයේ තවත් පුරුකක් වෙච්ච මම කොන්ද කෙලින් කොරන් දෙපයින් නැගී හිටින කන් කොළඹ ගාට ගාට ඉදිවි. සංකර ඌරල් සමාජේ ඒ ඉහත්තාව කවදා නම් දකීද මං දන්නේ නෑ.
අපේ අම්මා සීරුවට කෑම පොදි ගහන අතරේ අප්පච්චි ඒවායේ ගුන දොස් හොයනවා. මල්ලි වාහනේ ආපහු ආපහු බලන්නේ හෙට වෙලාවට ඔෆීසියේ ඉන්ඩ ඔනෑ හින්දා මඟ කරදර අඩුවෙන්ඩ හිතාලා වෙන්ටැ.
ඒ අස්සේ අපේ ගෙදර පූසිට මේ සැරේ අවුරුද්දට පැටවු දෙන්නෙක් වදලා. පුලුන් බෝල වගේ උන් දෙන්නා හුරතල් කර කර හිටිය මම ආපහු හැරුනේ හෙට ගමනේ අඩු වැඩිය හරිද කියලා බලන්ට.
Umanda Jayobandara (උමන්ද ජයෝබණ්ඩාර)
ගමට ඇදුණු මුල් ගලවන්න බැහැ තමා
කැමතියිකැමතියි